Levenstestament
Als ik de tijd die me rest uitkijk
op een witte blinde ziekenhuismuur
dan wil ik me herinneren
dat septemberlicht bladeren laat gloeien,
licht van mei groen groener maakt,
de avondzon een baan in zee
verlicht tot aan mijn voeten,
de blonde haren van een kleuter,
het rood van de jurk van het Joodse bruidje,
blauwe luchten met Hollandse wolken,
en de nietkleur van water,
de blik van een baby waarin
je wijsheid vermoedt,
de glimlach na een compliment.
Ik wil het kijken opslaan
voor het zover is met die muur,
als levenswerk.
❖❖❖❖❖
De aarde is boos
ze heeft genoeg van ons,
de aanslagen op haar wouden,
haar dieren, de lucht en de zeeën
de aarde wil van ons af, jaagt op ons
met onstuimige watermassa’s, bosbranden.
Ongeremd vliegend en kopend helpen wij
de aarde alles wat leeft te verstikken
die het tij willen keren roepen vergeefs
om duurzaamheid vóór de woestijn
De aarde heeft de tijd. Over eeuwen
blaast ze de stikstofdeken van zich af
begint opnieuw met iets
kriebelends in de oceaan.
❖❖❖❖❖
Bij een requiem
Terwijl wij luisteren naar het roffelen van de specht,
beschermen moeders, een dagreis hier vandaan,
de oren van hun kind voor het angstaanjagend
ratelen van kalasjnikovs in het naastliggend dorp.
Terwijl wij onze hoofden heffen naar de voorjaarszon,
in het kwinkelerend, tjilpend, zingend bos,
schuilt een volk in kelders, hopend, biddend,
dat de fluitend naderende dood hen niet raken zal,
huilend om het zinloos, zielloos doven van het licht,
roepend om iets of iemand die ontferming bieden kan.
Bij het Requiem van Tomas Luis de Victoria
maart 2022
❖❖❖❖❖
Grijsgrauw dreigt januari me
te vangen in een lange
maand van monday blues
tot
honderd afgezanten
van de zon zich nestelen
op donkere takken van de
toverhazelaar
dan gloort de magie
van opnieuw ontluiken
spruiten, bloesemen
al is de lente ver,
ik weet mijn ban gebroken.
januari 2022
